ROZDZIAŁ 51

Elias oddychał głęboko i rytmicznie, powoli zapadając się w transie. Oddalając się od swojego ciała nie przestawał wołać, mając nadzieję, że ktoś w końcu odpowie na jego wezwanie. Wciąż czuł twardą podłogę, na której siedział i palce Kevy zaciskające się na jego dłoni, wszystkie te doznania stały się jednak nikłe i ledwo zauważalne, liczył się tylko ten dziwny stan, w jakim się znalazł. Nie przestawał płynąć, płynąć, płynąć, wszystko dookoła stało się mętne i dziwnie ciężkie, zupełnie jakby powietrze zaczęło ważyć znacznie więcej niż wcześniej, naciskając na barki.

Eliasowi znany był ten stan – bywał w nim już niejednokrotnie.

Tym razem nieco się jednak różnił.

Ktoś ciągnął go ku sobie.

Ciotka Sophie przez lata skupiała się na nauce magii związanej z lustrami – uczyła go ich niuansów i wszystkich możliwości, starała się go zaznajomić ze stanem wieszczenia, kiedy oderwany od ciała może przyjrzeć się czasowi, trochę niczym sam Bóg. Wcześniej nie miał pojęcia, dlaczego skupiła się akurat na katoptromancji, zamiast na innej technice wieszczenia.

Teraz już wiedział.

Miał nadzieję, że Bóg znajduje się na tej samej płaszczyźnie, z której on korzystał, kiedy wieszczył. Wcześniej nie zauważył jego obecności, ale też nigdy jej nie szukał. Zdawał sobie sprawę, jak marnie brzmiały jego wytłumaczenia, ale naprawdę miał przeczucie, że to wszystko się uda – ciotka Sophie już dawno nauczyła go, aby słuchać intuicji. Właśnie to czynił. Wieszczył, szukając boskiej obecności, jednocześnie żywiąc przekonanie, według którego Bóg nie zostawiłby zbyt skomplikowanej drogi komunikacji, bo jaki miałoby to sens?

Oddalił się już tak daleko, że ledwo czuł palce Kevy zaciśnięte wokół jego dłoni.

Ktoś wciąż ciągnął go ku sobie.

Trudno było opisać to, co znajdowało się dookoła niego – przypominało to nieco różnego rodzaju wydarzenia nachodzące na siebie, w których nie brał udziału; jedyne co mógł, to przypatrywać się im ze znacznej odległości i próbować odnaleźć w nich jakiegokolwiek sens. Szukał punktu zaczepienia, pozwalającego mu wrócić do wydarzeń bezpośrednio z nim związanych. Czuł płynącą jego żyłami moc, wszechogarniającą i potężną. Gdyby mógł, zburzyłby wszystko jednym skinieniem nadgarstka, przez chwilę istotnie poczuł się… B e s t i ą.

Naprawdę mógł to zrobić. Mógł być zniszczeniem i zgrozą, wojną, zarazą, głodem i śmiercią.

I wtedy to zobaczył, tą jedną, zbliżającą się linię czasową, która zaraz miała się wydarzyć.

Elias krzyknął, nie usłyszał jednak swojego głosu, możliwie, że jego usta w ogóle się nie poruszyły.

Nagle w trwającej ciszy ktoś się odezwał.

- ילד.

I Elias stanął przed obliczem Boga.

Odnalazł go.

Bóg nie posiadał cielesnej formy, przypominał raczej kontur ludzkiej postaci, ani męskiej, ani żeńskiej. Elias nie miał jednak wrażenia, jakby miał styczność z  i s t o t ą, lecz  m o c ą,  prawdziwym, czystym przejawem  p o t ę g i,  nieuchronnym niczym burza. Elias znieruchomiał, kiedy macki tej wszechmocy zaczęły otaczać go ze wszystkich stron, tuląc i uspokajając, tym samym odwracając jego uwagę od widzianych przed chwilą obrazów. Elias wyciągnął ku Bogu dłonie, zdając sobie sprawę, że nawet rażenie piorunem nie jest w przybliżeniu tak intensywne jak to doznanie – czuł elektryczność przepływającą między nerwami, otoczyła go tak intensywna jasność, choć wcale nie musiał mrużyć oczu, aby patrzeć prosto w jej źródło.

- ילד אנושי – Bóg znowu się odezwał, a jego głos był donośny niczym dzwon; Elias nie był w stanie powiedzieć, czy należy do mężczyzny czy kobiety. Możliwe, że do żadnej z tych płci; Bóg stanowił czystą energię, a nie istotę pojmowaną przez człowieka. Sam Elias nie miał pewności, czy potrafił objąć go rozumem, a przecież stał tuż przed nim, wpatrując się wprost w jego źródło. Bóstwo ani trochę nie przypominało istoty z katolickich broszurek, bo to na co młodzieniec patrzył było takie…  o g r o m n e.  Elias zrozumiał wszelkie cytaty porównujące człowieka do pyłu, bo czymże był w porównaniu z Bogiem?

Elias próbował się odezwać, ale trema ścisnęła go za gardło.

Miał wrażenie, jakby Bóg zaczął nim obracać, aby przyjrzeć mu się z każdej ze stron; Elias zacisnął powieki, czując mdłości.

- Przestań! – krzyknął. Bóg pochwycił go mocniej, mimo że nie posiadał dłoni i przybliżył go do siebie, choć wcale nie miał oczu; ani twarzy, w której mogłyby tkwić.

- נער האדם רוצה משהו ממני – odpowiedział Bóg. Zabrzmiało to nieco jak pytanie, Elias nie miał jednak pojęcia czego dotyczyło. Nie mówił w tym języku.

W jakie słowa miał ubrać to, co od niego chciał? Dźwięki kotłowały mu się w głowie, jednak w chwili, kiedy chłopak otwierał usta, te umykały jak zawsze, gdy chciał wypowiedzieć coś będącego bliskiego jego sercu – Elias miał ochotę zawyć.

Zamiast więc ubierać w słowa własne myśli, otworzył umysł, aby Bóg mógł je obejrzeć w swej oryginalnej formie.

- Bestia – rzekł Bóg, falując wokół chłopaka.

- Nie! Nie chcę nią być! Właśnie o to chodzi!

Boska potęga stała się jeszcze intensywniejsza, Elias zapragnął nagle się od niej uwolnić, choć nie do końca rozumiał dlaczego.

- Nie!

Czuł jak Bóg naciskał, jak wchodził mu do głowy, jakby odsłaniając swoje myśli, Elias dał mu zaproszenie. Chłopak miał wrażenie, że całe jego ciało płonie, nie czuł już palców Kevy w swojej dłoni, nie wiedział jednak, czy to dlatego, że to on puścił ją, czy może na odwrót. Oczy przysłoniła mu ciemność.

- Przestań! – krzyknął.

Powoli pochłaniało go szaleństwo, dar od Zwariowanej Sue Bowers, moc spleciona z przekleństwem. Nie chciał tego co właśnie się działo, nie miał już jednak na to wpływu. Jego ciało powoli się poddawało.

Widział karty przetasowujące się przed jego oczyma. Chłopak wyciągnął dłoń, aby wyłowić jedną z nich.

ŚMIERĆ.

- To twoja karta – powiedziała Zwariowana Sue.

- Nieprawda.

- Jest na niej twoja twarz. Kogo innego miałaby być?

Elias zacisnął powieki.

- Nie wiem. Nie chcę, aby była moja.

Słowa huczały mu w głowie, ciało wciąż paliło ogniem, nie mógł już odnaleźć obecności Kevy, zupełnie jakby był tylko ten szum i nic więcej.

Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje.

Był tylko pyłem.