ROZDZIAŁ 21

Już następnego dnia Elias rozsiadł się przed lustrem wiszącym w przedpokoju, jako że jego rama została wykonana z hebanu – ten rodzaj drewna dawał ochronę i jednocześnie przyciągał oraz wiązał magiczne moce. To zwierciadło wydało mu się więc znakomitym wyborem, tym bardziej, że było na tyle duże, aby sięgać podłogi. W dodatku jeden z domowych kotów od razu rozłożył mu się na kolanach, co chłopak uznał za całkiem dobry pomysł – koty były naturalnymi nadajnikami wszelkich paranormalnych mocy, mógł mu się przydać.

Póki co wszystko układało się po jego myśli.

Nina właśnie rozpaliła niewielkie kadzidełko i postawiła je tuż przed lustrem, w powietrzu unosił się więc zapach dziurawca, goździków i anyżku. Wcześniej Elias zapalił również cztery świece wykonane z pomarańczowego wosku – znalazł je w jednej z szuflad. Jego rodzina posiadała wiele gromnic o różnorakich kolorach. Używali ich czasem, kiedy zabrakło prądu, ale ich prawdziwym przeznaczeniem były rytuały takie jak te. Pomarańczowe świece pomagały w komunikacji, razem z kadzidłem tworzyły symbol pentagramu, który pomimo nieciekawej opinii był tak naprawdę symbolem ochronnym. Młodzieniec uznał, że w tym wypadku ochrona jest mu niezbędna. Poza tym oznaczał również życie i zdrowie – idealnie nadawał się jako grunt do wszelkich rytuałów.

Chłopak słyszał jak Lena kłóci się z ciotką Sophie, nie mogła już jednak mu przeszkodzić. Elias zdecydował się to zrobić i nikt nie mógł go teraz od tego odwieść.

Damon siedział obok, wpatrując się w niego z niepokojem. Młodszy bliźniak chciał go uspokoić, zapewnić, że nic mu się nie stanie, jednak żadne słowa nie mogłyby go przekonać. Elias uznał więc, że stanie się najlepiej, jak obaj będą mieli to w końcu za sobą. Wcześniej polecił mu, aby tak się ustawił, żeby w zwierciadle nie pojawiło się jego odbicie – inaczej nie mógłby dobrze wykonywać swojego zadania kotwicy. Magia lustra miała objąć tylko Eliasa.

Wyciągnął dłoń i Damon bez wahania ją pochwycił. Młodszy bliźniak posłał bratu pokrzepiający uśmiech, wyraz jego twarzy nie zmienił się jednak.

Nadeszła ciotka Sophie, a za nią Lena, zaniepokojona chyba jeszcze mocniej od Damona.

- Co mam robić? – Zapytał młodzieniec, nie wypuszczając dłoni Eliasa.

- Nie puszczaj go. Kiedy zobaczysz, że za bardzo się oddala, przywróć go do rzeczywistości.

- Jak?

- To musi być impuls, coś nagłego. Na przykład – klasnęła dłońmi tuż przed jego nosem, Damon gwałtownie się odsunął, uderzając tyłem głowy o ścianę. Skrzywił się, a ciotka kontynuowała – coś takiego.

- W porządku – Damon kiwnął głową, a Elias widział jak bardzo hamuje się, żeby nie rozmasować potylicy. – Jak poznam, że za bardzo się oddala?

- To nieco trudniejsze. Musisz mu się przyglądać, bo oznaki będą bardzo subtelne. To trochę jak w dniu, kiedy miał ten atak. Jego wzrok może stać się mętny. Zagłębi się w sobie. Możliwe, że przestanie oddychać.

Damon pobladł, a Lena zagryzła wargę, po czym mamrocząc coś pod nosem przeszła do salonu i usiadła na kanapie, wciąż mając na nich dobry widok.

Elias odetchnął głęboko, wdychając dym z kadzidła.

- Jestem gotowy – powiedział i spojrzał na swoje odbicie.

Ponownie głęboko odetchnął, nieco wstydząc się, że zabrzmiał tak drżąco. Pierś rozsadzał mu niepokój i podekscytowanie, chłopak nie wiedział co odczuwa mocniej – dłonie mu się spociły, Damon musiał to wyczuć, bo mocniej ścisnął jego rękę. Elias cieszył się, że to brat mu towarzyszy. Ciotka Sophie miała rację – choć sama posiadała dużo większe doświadczenie w tych sprawach, to z Damonem łączyła go prawdziwa, a przynajmniej większa więź.

Nawet nie zauważył, kiedy jego umysł odpłynął. Przypominało to zasypianie – w jednej chwili chłopak siedział w korytarzu, wpatrując się w swoje odbicie, tak w następnej znalazł się już zupełnie gdzieś indziej, tyle tylko, że chłopak nie miał pojęcia gdzie. Wszystko wydawało się rozmazane i dalekie. Nie potrafił rozróżnić żadnych szczegółów, zupełnie jakby znalazł się w gęstej galarecie, nie mógł się swobodnie poruszać, nawet jego myśli powoli stawały się mętne. Coś napierało mu na uszy, głowę wypełniał dziwny gwizd. Miał wrażenie, jakby znalazł się w próżni.

Patrzył na siebie w zwierciadle.

Coś się jednak nie zgadzało i dopiero po chwili zrozumiał co; choć wciąż czuł w dłoni dłoń brata, tak de facto jej nie trzymał. Miał tylko takie...  w r a ż e n i e.

Zrozumiał, że stał się własnym odbiciem.

Albo inaczej – niczym w Alicji w krainie czarów, znalazł się po drugiej stronie lustra.

Wstał powoli, nie spuszczając spojrzenia z siebie – wyglądał koszmarnie, z zapadniętymi oczami i mętnym spojrzeniem, utkwionym w żadne konkretne miejsce. Zobaczył dłoń brata ściskającą mu palce, z pobielałymi knykciami – Elias miał dopiero później odczuć skutki tak mocnego chwytu. Kot na jego kolanach zjeżył sierść i przeciągle fuknął, obnażając kły. Ten, który był tu razem z nim zerwał się i w podskokach oddalił korytarzem, zamaszyście zamiatając podłogę ogonem. Elias nie potrafił wytłumaczyć, jakim sposobem zwierzę przeszło na drugą stronę; zamiast się nad tym zastanawiać, pośpiesznie ruszył za nim, patrząc kątem oka w lustro – jego odbicie (a może raczej jego prawdziwe ciało) pozostało nieruchome.

Ktoś coś zawołał. Czyżby to Damon?…

Nie. Głos należał do dziewczyny. Elias poczuł dreszcz przebiegający mu po plechach. Podążył za szeptem, a im bardziej parł przez powietrze – bardziej w sensie metafizycznym niż fizycznym, Elias nie potrafiłby tego lepiej wyjaśnić – wszystko wokoło zaczęło się krystalizować i przybierać wyraźniejsze kształty. Musiał tylko skupić całą uwagę na głosie. Tajemnicza dziewczyna wciąż go wołała, choć coraz trudniej rozpoznawał wypowiadane przez nią słowa. Mgła opadła, powietrze stało się bardziej rzadkie, chłopak przestał mieć wrażenie, jakby poruszał się w kisielu.

Nie znajdował się w prawdziwym Bowers House, lecz w jego odwróconej wersji, co wydało się Eliasowi niezwykle logiczne, w końcu znajdował się w zwierciadlanym odbiciu. Trochę kręciło mu się w głowie, nie mógł przyzwyczaić się do takiego ułożenia pokoi, miał jednak nadzieję, że to szybko minie.

Wyjrzał przez okno, ale nie zobaczył nic poza czernią. Była wszechogarniająca, zupełnie jakby mogła go połknąć, gdyby tylko się wychylił – młodzieniec miał wrażenie, jakby go obserwowała, czuł się niezręcznie i miał ochotę gdzieś się ukryć. Panowała tak przerażająca cisza, jakby dom unosił się w próżni, a czerń była niczym przestrzeń kosmiczna – bez powietrza, życia… bez  n i c z e g o.

Z trudem odwrócił wzrok od okna. Czerń zdawała się nie dawać światła, lecz w środku pozostawało widno, choć blask różnił się od tego, które daje słońce, bądź żarówka – miało dziwny, nieco jaskrawy kolor, przez co wszystko wydawało mu się  p r z e s y c o n e, jak zbyt długo naświetlana fotografia. Już po chwili czuł ból za oczami, miał ochotę zamknąć powieki i odciąć się od wszystkiego. Dom emanował eterycznością, ale taką niepokojącą, od której jak najszybciej chciało się uciec.

Wiedział, że choć bardzo go przypomina, to nie było Bowers Hause.

- Donatello?! – Elias zawołał kota, lecz jego głos zabrzmiał niezwykle cicho, jakby ściany pochłaniały wszelkie dźwięki. Krzyknął raz jeszcze, z jego gardła jednak ponownie nie wydobyło się nic poza szeptem.

Odetchnął głęboko; przez moment cieszył się, że obok nikogo nie ma, bo jego oddech zabrzmiał nieco jak jęk.

Ruszył przed siebie w poszukiwaniu kota. Wszystko wydawało się być na miejscu, pokoje bliźniaczo przypominały pomieszczenia, w których się wychował, nie licząc tego, że zostały odwrócone. Nawet kubek, z którego pił stał na swoim miejscu w kuchni, zobaczył go, gdy tylko ją minął.

Miał wrażenie, jakby pustka napierała mu na uszy – zaczynał wątpić, czy ktoś tu w ogóle jest.

Zerknął w stronę luster chaotycznie powywieszanych na ścianach. Rzecz jasna nie zobaczył swojego odbicia, możliwe więc, że zwierciadła nie pełniły tutaj takiej funkcji, jak po drugiej stronie – możliwe, że były oknami, dzięki czemu potrafił tam z a j r z e ć. Mógł się jednak mylić, bo choć wciąż ich wyglądał, nie mógł znaleźć wzrokiem nikogo ze swojej rodziny.

Gdzieś mignął mu koci ogon, podążył więc w jego kierunku. Zanim się zorientował, był już w drodze do swojego pokoju; wdrapywał się przez strome, wąskie schody, jedną dłonią wodząc po ścianie, drugą trzymając się poręczy. Jego nozdrza powinien wypełniać zapach typowy dla wiekowego domu, ale nie taki nieprzyjemny, jakby pokoi od wielu lat nie wietrzono – Elias bardzo lubił te wonie. Drewna, starej tapety, ziemi, w której zasadzono kwiaty zalegające parapety. Niczego takiego jednak nie wyczuwał, zupełnie jakby przestrzeń pochłaniała nie tylko dźwięki, ale i zapachy.

Wciąż kręciło mu się w głowie – wszystko wydawało się dziwnie przesycone, zupełnie jakby patrzył na świat przez stary obiektyw. Z tego miejsca nie miał widoku na okna i kryjącą się za nimi pustkę, mimo to nie opuszczało go wrażenie, jakby ktoś go bacznie obserwował.

Może tylko mi się tak wydaje – powiedział sobie. Może patrzy na mnie Damon, a nie tajemnicza siła, która chce mi zrobić krzywdę.

Obecność jednak bardzo przypominała tę, która zawsze towarzyszyła odwiedzinom zmarłych – ulotna i trudna do określenia, ale wciąż na tyle silna, aby nie dawała spokoju.

To nie może mi zrobić krzywdy. To nie może mi zrobić krzywdy. To nie może zrobić mi krzywdy.

Roderick mówił to jednak o zmarłych, a nie dziwnych siłach tkwiących w zaklętych lustrach.

Elias dotarł do końca schodów i z sercem na ramieniu pchnął drzwi, które odsunęły się bez charakterystycznego skrzypnięcia. Czując jak pocą mu się dłonie wkroczył do środka – miał wrażenie, że powietrze zafalowało, kiedy jego wzrok padł na dziewczynę.

Siedziała na łóżku Damona – nie, nie na jego, upomniał się. Wszystko było odwrócone, mebel należał więc do niego. Przez moment tylko na siebie patrzyli, a powietrze robiło się coraz cięższe, po chwili Elias nie mógł tego znieść. Czuł, jak serce łomocze mu w piersi.

Dziewczyna wyglądała tak samo, jak na rysunku ciotki Sophie, tylko w kolorze. Posiadała mocno zarysowaną szczękę, wielkie miedziane oczy oraz poskręcane blond włosy, ale w ciemniejszej, bardziej złocistej barwie niż u Eliasa. Była niezwykle drobna, chłopak nie potrafił ocenić jej wieku – miała na sobie jedynie długą, obszerną, szarą koszulę, którą naciągnęła na kolana.

Dziewczyna powoli się wyprostowała i stanęła przed nim, spuszczając ręce wzdłuż ciała. Była niższa od niego niemal o głowę. Po chwili uniosła dłoń, chcąc go dotknąć, a Elias zdał sobie sprawę, że naprawdę, naprawdę tego pragnie. Ściany napierały na nich ze wszystkich stron, powietrze robiło się parne i ciężkie; migotało, jakby panowała tu ogromna temperatura, a jaskrawe światło zrobiło się tak jasne, że niemal wywabiło wszystkie kolory – Elias dziwił się, że nie musi mrużyć oczu, aby patrzeć na dziewczynę.

Zanim palce musnęły jego policzek, dom się zatrząsł, ściany zaczęły wibrować, a w rurach zajęczało i zadudniło. Dziewczyna zamknęła oczy i wykrzywiła usta, a Elias rozejrzał się przestraszony, szukając oznak zniszczenia.

Otworzył usta, ale z jego gardła nie wydobył się żaden dźwięk.

Ziemia zadrżała, oboje stracili równowagę, młodzieniec wyciągnął dłoń, aby jej pomóc, ale jego ręce natrafiły tylko na pustkę – zdezorientowany nie wiedział co się dzieje, przez chwilę myślał, że może jest jak duch i dłoń po prostu przez nią przeszła. Tak jednak nie było – coś go ciągnęło, próbowało wyrwać z tego świata, dziewczyna stała już zbyt daleko. Rzuciła się do przodu, próbując zacisnąć palce na koszulce, młodzieniec czuł jak ciągnie go za rękaw. Przed oczami zamigotała mu czerwień, po chwili zaczęły pojawiać się czarne plamy, zupełnie jakby tracił przytomność.

Co się dzieje, co się dzieje, co się dzieje…

- Damon! – Krzyk zabrzmiał niezwykle głośno, sam Elias zadrżał na ton własnego głosu.

W uszach tak mu dzwoniło, że nie potrafił skupić się na niczym innym. Nie miał pojęcia, czy to dom się wali i znika, czy może ma tylko takie wrażenie, bo z niego wypadał. Chciał zawołać dziewczynę, ale nie znał jej imienia. Bał się, że już nigdy go nie pozna.

Tak mocno wirowało mu w głowie, że dopiero kiedy Damon go uderzył, zdał sobie sprawę, że wrócił.

Był w domu, a raczej po odpowiedniej stronie zwierciadła.

- Co… - miał tak zachrypnięty głos, że musiał odkaszlnąć i zacząć raz jeszcze. – Co się stało?

- Sam zobacz – blady jak ściana Damon wskazał ruchem głowy lustro.

Było popękane. Rysy przypominały pajęczą sieć, Elias patrzył na własne, wypaczone odbicie, zwielokrotnione przez niewielkie kawałki. Rama pozostała cała, ale samo zwierciadło było do wyrzucenia.

Spojrzał na swoją lewą dłoń, na której widniało głębokie, krwawe zadrapanie, poważnie rozerwane. Po kocie nie było śladu, bał się, że zwierzak tam został.

Ciotka Sophie jakby czytała mu w myślach.

- Donatello jest bezpieczny – rzekła. – Podrapał cię i uciekł.

- Wtedy cię wyciągnąłem – dodał starszy bliźniak. – Wykorzystałem to zadrapanie, dlatego tak źle wygląda. Przepraszam.

Obie dłonie niezwykle go bolały – jedna od zadrapania, druga od uścisku brata, nie miał jednak prawa się gniewać.

- W porządku, robiłeś co musiałeś – raz jeszcze spojrzał na popękane lustro. – Spotkałem ją.

Lena podeszła do nich, równie blada jak Damon, niosąc w dłoniach apteczkę.

- Koniec tego – fuknęła. – Trzeba cię opatrzyć. I zabraniam ci wszelkich innych rytuałów, koniec z tym! Damon, zbierz świece.

Elias patrzył na nią oniemiały. 

- Co? Ale jestem już tak blisko!

- Nie masz najmniejszego pojęcia kim ona jest, może być niebezpieczna! Spójrz tylko na to! – Wskazała lustro, a jej twarz gwałtownie poczerwieniała. – Nie znajdziesz w ten sposób Hope!

Elias wstał, lekko chwiejąc się na nogach.

- Przynajmniej robię coś, żeby ją odnaleźć! – krzyknął i wybiegł z domu, ignorując wołanie Leny i Damona oraz krew spływającą mu po dłoni. Wybiegł na podwórko, chwycił szpadel i zaczął okładać trawę, czując jak łzy spływają mu po policzkach. Jeszcze nigdy nie czuł się tak bezradny. A co jeśli dziewczynie coś się stało i już nigdy jej nie zobaczy? A jeśli nie będzie w stanie pomóc mu odnaleźć mamy?

Miał ochotę krzyczeć.

- Elias.

Chłopak znieruchomiał, słysząc męski głos. Obrócił się i zobaczył Rodericka trzymającego w dłoniach ścierkę. Wyglądał jak posąg, wielki i nieruchomy. Elias wiedział, że wiele osób porównywało ich do siebie, ale on sam nigdy nawet nie zbliżył się do opanowania, jakim dysponował jego wuj. Elias wciąż nie mógł uwierzyć, że w przeszłości miał jakikolwiek problem z alkoholem – podobno mężczyzna bywał przez niego dość narwany, ale chłopak nie mógł tego potwierdzić, bo nigdy nie widział go pijanego. Potrafił jednak w to uwierzyć – w końcu wuj musiał gdzieś złamać nos, który był obecnie w dość widoczny sposób wykrzywiony.

Roderick bez słowa podszedł do niego, wyciągnął szpadel z jego dłoni i owinął mu nadgarstek.

- Powinniśmy to zaszyć. W pracowni mam apteczkę.

Elias bez słowa kiwnął głową i podążył za wujem.

Jego apteczka była znacznie lepiej opatrzona, niż ta schowana w kuchni. Roderick ze spokojem zaczął oczyszczać i zszywać ranę, Elias musiał odwrócić wzrok. Na tle białej skóry, krew wydała się niezwykle jaskrawa.

Trwali w milczeniu przez jakiś czas, Elias miał jednak nieodpartą chęć, aby mówić. Nie potrafił jednak zebrać słów.

- Nie poszło najlepiej – rzekł i zdał sobie sprawę, że nie do końca to miał na myśli. W końcu spotkał dziewczynę tak jak zamierzał, wiedział, że jest jak najbardziej materialna. Po prostu czuł zawód, bo nie miał okazji z nią porozmawiać. Nie miał też pojęcia, co takiego się wydarzyło; myślał zarówno o trzęsących się w posadach zwierciadlanego domu, jak i samego lustra; obie te rzeczy (niewątpliwie powiązane) niezwykle go niepokoiły.

No i dochodziła też sprawa Leny.

- Chyba najlepiej będzie, jeśli się z tym prześpisz – powiedział Rod, najwidoczniej dostrzegając zmieszanie na twarzy chłopaka. – Gdy uspokoisz myśli, wiele spraw może okazać się nieco jaśniejszych.

Owinął mu dłoń bandażem, na którym pojawiło się kilka czerwonych plam.

- Chyba masz rację – zgodził się Elias. – Ja tylko…

Nie potrafił zebrać słów.

- Oni wszyscy się po prostu martwią – wtrącił ze spokojem Rod, widząc jego wahanie. Na tle zagraconego garażu wyglądał tak naturalnie, jakby się tu urodził. 

- Wiem – młodszy bliźniak lekko kiwnął głową. – Nie powinienem tak zareagować, to było głupie i dziecinne. Tylko ich nastraszyłem. Po prostu ja nie jestem ani moją mamą, ani Zwariowaną Sue i chciałbym, aby wreszcie to zrozumieli.

Rod bez słowa ścisnął jego ramię.