ROZDZIAŁ 20

Damon wyciągnął dłonie wierzchami do góry, choć trawa była zbyt niska, aby połaskotać go po skórze. Dolina zdawała się być senna, do ich uszu dochodził tylko szum dalekich drzew i ukrywających się w zieleni cykad.

- Myślę, że ją widziałem – powiedział w końcu chłopak, czując na karku intensywne spojrzenie brata. Odwrócił się, aby móc je odwzajemnić. W jaskrawym świetle oczy jego brata zdawały się być nieco jaśniejsze, ale to nie znaczy, że straciły na swojej mocy.

Elias uniósł brwi.

- Kiedy?

- Wczoraj. Szedłem korytarzem i coś mignęło mi w lustrach. Ale to mogło być przywidzenie.

- W Bowers House coś takiego nie istnieje.

Damon nie mógł się z nim nie zgodzić.

- Jak wyglądała? – Zapytał Elias, ruszając dalej. Rozluźnione ramiona opuścił wzdłuż ciała, a jego niski głos wciąż miał spokojny, stonowany ton, Damon zdawał sobie jednak sprawę, że chłopak jest cały spięty. Starszy bliźniak nie umiał zbyt dobrze czytać ludzi, ale znał swojego brata wystarczająco dobrze, aby wiedzieć, że w pewnych momentach tylko udaje stoicyzm.

Młodzieniec pokręcił głową.

- A bo ja wiem? Mówiłem przecież, że tylko mi mignęła. Była tylko smugą o blond włosach, niczym więcej.

Damon przypomniał sobie tę chwilę i znowu poczuł przebiegający po kręgosłupie dreszcz. Nie był przyzwyczajony do paranormalnych widziadeł – to Roderick się w nich specjalizował, czasem również Elias, choć oczywiście znacznie rzadziej. Nawet jego ciotki miały z tym więcej wspólnego niż Damon. Kiedy jednak zobaczył dziewczynę kątem oka, przeraził się i jednocześnie zdziwił.

Wciąż nie mógł przestać o tym myśleć.

- Sądzę, że też ją dziś widziałem – rzekł Elias, zrywając źdźbło trawy i bawiąc się nim w palcach. – Kiedy niechcący rzuciłeś poduszką w lustro.

- Jak myślisz, dlaczego po prostu z nami się nie skontaktuje?

- Myślę, że właśnie próbuje. Lustra są dla niej taką samą przeszkodą jak dla nas.

Damon zadrżał.

- To musi być straszne.

Elias kiwnął lekko głową. Starszy bliźniak pomyślał o ich matce oraz o miejscu, w którym się teraz znajdowała. Może była uwięziona tak samo jak ta dziewczyna?

- Chyba wiem, jak się z nią skontaktować – powiedział nagle młodszy bliźniak, strącając z uda konika polnego.

- Naprawdę? – Damon uniósł brwi. – Jak?

Elias spojrzał na niego, a jego oczy wydawały się jeszcze bardziej głębokie i nieprzeniknione. Damon poczuł, że to, co ma do powiedzenia, nie będzie zbyt przyjemne.

- Za pomocą rytuału.

Przez moment milczeli, stojąc na środku pola i mierząc się spojrzeniami. Elias od wielu lat unikał wykonywania jakichkolwiek obrządków, głównie ze względu na swojego bliźniaka; Damon doskonale to wiedział – młodzieniec nie ufał czasem nawet wieszczeniu, bał się, że jego brat pewnego dnia się nie ocknie i pozostanie w transie, jak Zwariowana Sue.

Wiedział jednak, że teraz Elias nie da się tak łatwo odwieźć od tego pomysłu - dziewczyna zaklęta w lustrach już od dawna zaprzątała mu myśli. Pewnie zaczęło się to jeszcze wcześniej, niż chłopak był skory to przyznać.

- Na pewno jest inny sposób – Damon zacisnął pięści, odwracając wzrok.

- Nie. Jedyne, co można zrobić, to tam  w e j ś ć.

Damon nabrał powietrza w płuca. Nadchodził już zmierzch, cienie robiły się coraz dłuższe, a cykady coraz głośniej przypominały o swojej obecności.

- Elias…

- Dam sobie radę – przerwał mu młodzieniec, ruszając w kierunku lasu. – Już wszystko przemyślałem. Ciotka Sophie będzie utrzymywać mnie w miejscu, żebym nie pobłądził, a Nina zajmie się oczyszczaniem energii.

- Elias, chyba nie bardzo wiesz, na co się piszesz. Nie masz pojęcia, co tam jest!

- W razie czego wycofam się.

- A jeśli ci nie pozwoli? Ktokolwiek tam jest?

Młodszy bliźniak nie zatrzymywał się, w świetle zachodzącego słońca jego białe włosy wydawały się niemalże pomarańczowe. Damon szedł za nim pośpiesznie, ledwo zwracając uwagę na koniki polne uskakujące przed jego stopami.

- Cokolwiek tam jest – zaczął Elias – nie przestraszy mnie.

Damon miał ochotę go uderzyć. Żeby się opamiętał, zrozumiał na jak wielkie niebezpieczeństwo się narażał. Aby w końcu przestał mówić takim spokojnym głosem i wreszcie przyznał mu rację – pewnego dnia ściągnie na siebie koniec, tak jak to zrobiła Hope.

Zatrzymał się i po prostu pozwolił bratu odejść. Elias nie odwrócił się ani razu, aż w końcu dotarł do linii lasu i zniknął między iglakami.

***

Damon biegł ile sił w nogach, kilka razy potykając się w wysokiej trawie. Wpadł do domu, uderzając klamką w ścianę, tym samym robiąc w tapecie dziurę i wbiegł po chodach, krzycząc:

- Ciociu Sophie! Ciociu Sophie!

- Co się tak drzesz? – warknęła Ira z kuchni. Siostry najwidoczniej skończyły już się kłócić o kadzenie pomieszczeń. Damon spojrzał na ciotkę z progu i próbował złapać oddech.

- Gdzie ona jest? – Zapytał, między jednym oddechem a drugim.

- Tutaj – odezwała się kobieta zza jego pleców. Chłopak podskoczył i obrócił się na pięcie, niemal zrzucając kubek ze stołu.

Przez moment mierzyli się spojrzeniami. Damon czuł jak kropelka potu spływa mu po kręgosłupie.

- Wiesz, co chce zrobić? – Młodzieniec czekał na potwierdzenie. Na pewno o wszystkim wiedziała, nawet jeśli Elias nic jej o tym nie mówił. Prawdopodobnie nie musiał nawet wypowiadać imienia młodszego bliźniaka, aby staruszka wiedziała o kim dokładnie mówi. Nie doczekał się jednak nawet lekkiego skinienia, więc pośpiesznie kontynuował – chce iść tam i jej szukać – wskazał lustro. – Powiedz mu, że to niebezpieczne.

- Nie sądzę, aby to w czymkolwiek pomogło – rzekła ciotka Sophie. – Poza tym, jak mniemam, zdążyłeś już to zrobić.

- Ale on mnie nie słucha!

- Chwila, chwila… - Ira ostawiła kubek z czarną kawą, marszcząc brwi, przez co na czole utworzyła jej się głęboka bruzda. Wciąż miała makijaż na twarzy, wyglądała więc groźnie i drapieżnie. – Co takiego Elias chce zrobić?

- Mam zamiar udać się do miejsca, w którym przebywa – powiedział Elias, stając w progu kuchni. Podobnie jak ciotka Sophie, miał talent do nagłego materializowania się w wybranym miejscu i straszenia pozostałych.

- Chyba oszalałeś – Ira patrzyła na niego oniemiała.

Damon uniósł dłonie w geście zwycięstwa.

- Ciotka Sophie będzie moją nicią, abym nie zabłądził – Elias był nieugięty, mówił niskim, spokojnym tonem. – W razie czego zawróci mnie.

- Nie – powiedziała nagle staruszka, a jej głos wydał im się uderzeniem z bicza. Elias stracił swoje opanowanie i patrzył na nią oniemiały, wyraźnie nie wiedząc, co powiedzieć. Nie takiej odpowiedzi się spodziewał.

Starszy bliźniak również nie potrafił zapanować nad twarzą i teraz uśmiechał się szeroko.

- Damon to zrobi – dodała ciotka i młodzieniec poczuł, jak rzednie mu mina.

- C-co? – Wydukał.

Kobieta spojrzała na niego szorstko, nie przestając marszczyć brwi.

- Będziesz idealną kotwicą. Poza tym musisz mieć jakieś pojęcie w tych sprawach. Może wtedy przestaną cię tak przerażać. 

- Co?! Przecież ja nie mam żadnych talentów, ja…

- Teorię powinieneś znać, tak na wszelki wypadek – przerwała mu ciotka Sophie i Damon wiedział już, że nie zdoła jej przekonać. Elias miał zamiar wykonać rytuał, czy mu się to podobało, czy nie.

Jednocześnie zrozumiał, że z tą sprawą powinien udać się najpierw do Leny.