ROZDZIAŁ 13

Elias patrzył na podwórko poprzez świetlik w ich pokoju. Świat wydawał się dziwnie zakrzywiony w kolorowych szkiełkach, było to szczególnie widoczne teraz, kiedy w ogrodzie stała ciotka Sophie – jej postać miała poza tym dziwnie różowawy odcień, jak na wypłowiałej, zniszczonej fotografii. Kobieta splunęła pod nogi, Elias niemal słyszał ten osobliwy, charczący dźwięk, jaki zawsze wydawała przy tego rodzaju czynnościach. Chłopak skrzywił się z lekkim uśmiechem – gdy był młodszy, niemiłosiernie go to obrzydzało, teraz jednak przyzwyczaił się do jej zwyczajów.

Odwrócił wzrok od okna i ściągnął przez głowę przepoconą koszulkę. Już miał sięgnąć do komody po nową, kiedy usłyszał ciche stukanie.

Spojrzał w stronę drzwi, te zostały jednak otwarte na oścież, a w progu nikt nie stał. Mimo to czuł czyjąś obecność, zupełnie jakby ktoś mu się przyglądał.

Odgonił lęk, który niemal zawsze wiązał się z obecnością zmarłych. Roderick tłumaczył mu, że dusze nie mogą mu zrobić krzywdy, nawet jeśli miały złośliwe charaktery – ludzie po śmierci zawsze byli dokładnie tacy, jak za życia, zdarzały się więc duchy, które chciały ich po prostu wystraszyć.

To było jednak silniejsze od niego i Elias zawsze sztywniał podczas wizyty zmarłego.

Teraz jednak nie wyczuwał ducha. Czuł czyjąś obecność, ale nie była… t a k a. Elias nie umiał dokładnie tego wytłumaczyć, to po prostu się czuło. Nie był pewien, czy potrafiłby wytłumaczyć to nawet Roderickowi.

Rozejrzał się po pokoju, a pukanie rozległo się raz jeszcze. Elias z trudem przełknął ślinę, aż jego wzrok padł na stojące lustro ustawione w kącie. Gdy z nich nie wróżył, na ogół omijał je wzrokiem, co było nie lada wyczynem, skoro dom wypełniony był nimi po brzegi. Teraz jednak podszedł do niego i spojrzał w swoje odbicie.

Był bledszy niż zwykle, białe włosy stały nastroszone, a oczy szeroko otwarte – wszystko inne zdawało się być takie jak zwykle, nawet kilka żył widocznych na tle skóry. Przekrzywił powoli głowę, starając się zobaczyć to, co widzieli w nim inni. Jednak to nie było takie proste.

Zbliżył się do tafli lustra, po czym odskoczył, gdy znowu ktoś zapukał – teraz był pewien, że dźwięk dochodzi ze zwierciadła, zupełnie jakby po drugiej stronie ktoś stał i stukał w szkło. Wiedział jednak, że nikt się za nim nie czai – pukanie rozlegało się z...  w e w n ą t r z. Czuł jak włoski stają mu dęba. Uniósł dłoń, aby odpukać, a jego oczy robiły się coraz szersze i szersze. Miał trudności z oddychaniem.

- Wiesz Elias, pomyślałem…

Chłopak odwrócił się gwałtownie, a Damon stanął w progu zaskoczony, zupełnie jakby na czymś go przyłapał. Powoli prześlizgnął po nim spojrzeniem i skierował wzrok na lustro.

- Co ty robisz? – Zapytał.

- Ja… - Elias bał się spojrzeć w zwierciadło. – Słyszałem pukanie.

- Pukanie? – Damon zmarszczył brwi.

Elias odetchnął głęboko, starając się uspokoić rozszalałe serce. Uniósł dłoń i zaczął rozmasowywać zdrętwiały kark.

- Tam w lustrze. Ktoś pukał, ale nie wiem kto. To nie mama, ona nie ma takich jasnych włosów.

Nie chciał straszyć brata, ale jednocześnie nie chciał niczego przed nim ukrywać. Damon zbladł i spojrzał na zwierciadło.

- Dalej tam jest?

- Nie – młodszy bliźniak pokręcił szybko głową, bo była to prawda. Uczucie, że ktoś mu się przygląda zniknęło, w pokoju znajdowała się tylko ich dwójka.

Elias zaczął rozglądać się za kartami tarota.

- Może powinieneś powiedzieć o tym ciotce Sophie? – Dopytywał się jego brat. – Od jak dawna ci się zwiduje?

- Nie wiem.

Damon chwycił go za ramię i obrócił, aby ten w końcu na niego spojrzał. Elias zobaczył w jego oczach lęk, ale również zmartwienie – przez moment po prostu stali i mierzyli się spojrzeniami.

Elias wiedział, że ich relacje nie zawsze wyglądają zwyczajnie – było w nich zbyt wiele lęku, zazdrości, ale i obopólnej fascynacji. Nigdy nie wdali się w żadną bójkę, właściwie niewiele się kłócili, bo gdy tylko wymiana zdań stawała się ostrzejsza, Damon uciekał wzrokiem.

Kiedy jednak było trzeba, Damon potrafił postawić na swoim.

- Idziemy – pociągnął brata i razem zeszli w dół schodów. – Ciociu Sophie! – Młodzieniec ryknął na całe gardło, Elias mimowolnie się skrzywił.

- Hej, Damon…

Nie dokończył jednak, bo zaczęło dziać się coś dziwnego.

Dom zaczął się… c o f a ć.

Z początku chłopak nie zauważył różnicy, potem jednak ją dostrzegł – zupełnie jakby patrzył na budowę domu, ale puszczoną od tyłu – meble znikały lub się zmieniały, tapety zwijały, a drewniana podłoga zmieniała kolory, w zależności czy lakier był zdarty czy położony na nowo. Zachwiał się i oparł o ścianę. Ktoś coś do niego mówił, ale głos wydobywał się gdzieś z daleka, nie potrafił rozróżnić słów. Ciśnienie zaczęło naciskać na uszy, po chwili nie słyszał nic poza donośnym dzwonieniem.

Nagle świat zawirował dookoła niego – zobaczył wszystkie epoki naraz. Bowers Hause zmieniał się pod tym względem bardzo powoli, ale i tak dostrzegał różnicę. Ktoś upadł… nie, to on się przewrócił. Czuł pod palcami twardość podłogi, wrażenie było jednak bardzo nikłe, zupełnie jakby przeżywał to ktoś inny.

Elias, Elias, Elias!

Ale ktoś taki już nie istniał.

Zobaczył wpatrujące się w niego szare oczy. Miał wrażenie, jakby zakrzywił czasoprzestrzeń – jednocześnie był tu, a jednocześnie gdzieś indziej, nie miał jednak pewności, gdzie jest to „i n d z i e j”.

- To kretyn, nie zasługuje na ciebie – powiedział. Miał zdrętwiałe usta, zupełnie jakby stał na mrozie.

Szare oczy otworzyły się jeszcze szerzej.

- Elias, o kim ty mówisz?

Imię wydawało się znajome, nie wiedział jednak skąd je zna. Może usłyszał je w innych czasach? Tych, które właśnie ogląda?

Jego głowę wypełniały przypadki, które już się wydarzyły lub mają wydarzyć. Nie potrafił ich rozróżnić, wszystkie wyglądały jak wspomnienia. Niektóre były mętne i niewyraźnie, inne niezwykle klarowne. Wszystkie prześlizgiwały się przed jego oczyma, nie wiedział które powinien nazwać, a którym pozwolić przeminąć.

Ktoś zmusił go do ruchu. Zrobiło się zamieszanie, ktoś krzyczał, słyszał szybkie kroki, nie potrafił jednak za nimi nadążyć.

Nachyliła się nad nim kolejna twarz, ta również należała do mężczyzny, nie była jednak tak posągowa. Zarost zdobił policzki, nos wyraźnie kiedyś złamano, mimo to trudno było odmówić jej jakiejś urody.

Coś się jednak nie zgadzało.

- Przecież ty śpisz – powiedział, a twarz zmarszczyła się w spokojnej konsternacji.

- Odsuń się od niego – odezwał się oschły głos i w pole jego widzenia wtargnęła starsza kobieta. Miał wrażenie, jakby składała się tylko z szerokiego swetra, burzy siwych włosów i zmarszczek.

Coś mu się przypomniało, ale to wspomnienie chyba nie należało do niego.

Zaczął się kiwać.

- Gdy Śmierć przybędzie, czwarty zapadnie w sen, drugi zniknie, a pierwszy się zagubi. Ktoś skrwawi dłonie, a potem umrze; potępiona zrobi to, co nie będą potrafili inni, uratuje i zniszczy, uwolni i skrępuje. Pęknięte nie zasklepi się tak łatwo.

Zrobiło się cicho, nie miał pewności czy to dlatego, że wszyscy wyszli, czy może zamilkli – miał problemy w odniesieniu się do czasu i przestrzeni. Możliwe że cicho zrobi się dopiero w przyszłości.

Ktoś chwycił go za dłonie i powoli zaczął przywoływać. Poczuł w powietrzu zapach palonych ziół – bazylii, lubczyku, drzewa sandałowego i gałki muszkatołowej. Przypomniał sobie, że to ostatnie paliło się dla siły psychicznej.

Wizje rozwiały się i zobaczył przed sobą rząd kart tarota – tych namalowanych przez Zwariowaną Sue. Siedział na podłodze, z dłońmi płasko rozłożonymi na dywanie i szeroko rozstawionymi palcami.

Najpierw zobaczył ŚMIERĆ, potem dostrzegł również MAGA i resztę talii. Wyczuł również dodatkowe zapachy, między innymi lawendę, melisę i jesion. Powoli podniósł wzrok, czując jak kręci mu się w głowie.

- Nina przestań już kadzić, bo nie ma czym oddychać – fuknęła Ira. Elias dostrzegł również najmłodszą z ciotek, trzymającą wieńce suszonych roślin, z których unosiły się smugi szarego dymu.

Zamrugał szybko, starając się wyostrzyć wzrok.

- Spokojnie, już wrócił – rzekła ciotka Sophie i Elias drgnął, bo jak się okazało, kobieta kucała tuż przy nim.

Chłopak zmrużył oczy.

- Chyba… - potrząsnął głową. – Co się stało?

- To przez te wasze treningi! – krzyknęła nagle Lena. – Wciąż wieszczy i w końcu tak to się skończyło! Jest za bardzo… otwarty!

Ciotka Sophie parsknęła szorstko.

- Oczywiście, że to nie od tego! – mruknęła staruszka. – Elias musi się po prostu nauczyć kontroli.

Lena obrzuciła ją niezadowolonym spojrzeniem.

- Skończy jak Zwariowana Sue.

- Nie skończy. Właśnie po to z nim ćwiczę.

- Przygotuję wam kadzidła do nauki – wtrąciła nagle Nina, wpatrując się w dymiące wianki. – Dziurawiec, brzoza, rozmaryn dla ochrony, gałka muszkatołowa dla siły psychicznej i trochę anyżku oraz bylicy dla dobrego wróżenia.

Elias kiwnął sennie głową. Był wykończony, czuł jak drżą mu mięśnie; miał wrażenie, jakby ważył kilkanaście kilo więcej. Ciężko opierał się na ramionach, pragnął tylko położyć się na podłodze i zasnąć, siłą unosił powieki. Ciotka Sophie chyba to zauważyła, bo pomogła mu wstać i kazała mu iść do siebie. Chłopak nie miał siły protestować. Oparł się o podsunięte ramię wujka i z jego pomocą opuścił pokój. Bardzo potrzebował stoicyzmu Rodericka, przytulił się więc do niego i pozwolił, aby przeszła na niego jego energia.

Rod położył go do łóżka, zupełnie jakby ten miał tylko kilka lat, a potem zaczął głaskać po włosach tak długo, aż nie zasnął.

Nigdy nie spało mu się tak dobrze.