ROZDZIAŁ 26

Elias rozłożył przed sobą podręcznik, tak aby Keva również mogła na niego patrzeć – póki co znali tylko podstawowe znaki, chłopak nie tracił jednak zapału. Jedną z rzeczy, jaką wraz z bratem odziedziczył po ojcu, był talent do języków i podejrzewał, że dziewczyna ma podobnie, ostatecznie w jej żyłach również płynęła anielska krew.

Wcześniej ją o to zapytał, tradycyjnie używając kartki papieru i długopisu. Chciał wiedzieć, kim są jej rodzice. Zastanawiał się, czy jedno z nich wciąż żyje.

Keva wzruszyła ramionami.

Mój ojciec nie jest człowiekiem – odpisała, trochę jakby się do tego zmuszając. Po chwili dodała, kreśląc słowa na tej samej stronie. – Nie chciałbyś go poznać.

Elias próbował dopytywać, ale szybko go zbyła.

Teraz siedział na podłodze i patrzył, jak dłonie dziewczyny układają się w kolejne losowe słowa. Ja. Ty. Iść. Kot. Książka. Bacznie obserwował każdy jej ruch, wciąż myśląc o tym, co powiedziała im Mariah Bowers i co mogłoby to znaczyć. Kim jesteś, Kevo? Dlaczego nie chcesz o tym mówić?

Sięgnął dłonią po aparat leżący obok, po czym wycelował obiektywem na podręcznik i rozsypane wokoło plansze, na których tańczyły barwne plamy rzucane od witraża. W chwili, kiedy pstryknął zdjęcie, usłyszał pukanie od strony lustra. Spojrzał na dziewczynę.

- Ucz się – zamigała.

Elias uśmiechnął się i położył na wznak, głową do zwierciadła. Keva oparła dłonie na udach, zaciskając z niezadowoleniem usta w wąską linię. Złote włosy w zmierzwionych pasmach opadły dziewczynie na policzki i chłopak zapragnął zgarnąć je do tyłu.

Nie mógł tego zrobić. Zamiast tego ponownie uniósł aparat do twarzy i zrobił Kevie zdjęcie.

Dziewczyna cofnęła się gwałtownie, odpychając nogami od ramy lustra, a z jej ust wydobył się potok słów – Elias nie potrafił nawet zgadnąć, co właśnie mówiła.

Podniósł się, trochę rozbawiony jej reakcją. Keva odwróciła się do niego profilem, ale zaraz ponownie na niego spojrzała, gdy delikatnie stuknął w szybę. Zerkając na nią kątem oka chłopak odłożył aparat i sięgnął po podręcznik, żeby zadać kolejne pytanie.

- Skąd pochodzisz? – zapytał ją, ignorując chmurne spojrzenie, jakim go obdarzała.

- A ty? – wskazała na niego.

Elias próbował zignorować fakt, że po raz kolejny miga się od odpowiedzi. Machnął ręką wokół siebie, nie spuszczając z niej spojrzenia.

- Stąd.

Keva kiwnęła głową.

Chłopak wskazał na nią palcem.

- A ja z Irlandii – przeliterowała, po czym wygładziła szarą koszulę, zasłaniając nią uda.

Elias przypatrywał się jej, gorączkowo myśląc, jak pociągnąć temat, aby otrzymać więcej informacji. Zaczęło go to męczyć. Nie ufali sobie i mieli ku temu powody, Elias chciał jednak wiedzieć, dlaczego ją zamknięto. Dlaczego Mariah mówiła o niej takie rzeczy. Dlaczego, dlaczego, dlaczego.

Wytarł spocone dłonie o spodenki.

- Moja mama też zniknęła w lustrze – przeliterował mozolnie. – Wykonała jakiś rytuał i zniknęła.

Keva przekrzywiła głowę, uważnie się w niego wpatrując. Eliasowi przyszło nagle na myśl, czy nie ciągnie go do tej dziewczyny, bo jego matkę być może spotkał ten sam los. Może Hope Bowers również przebywała w zwierciadlanym, wypaczonym odbiciu tamtej kamienicy…

Nie – uciął w myślach chłopak. Mieszkanie, w którym to się stało, wyparowało. Bowers House nadal stoi.

- Kiedy? – zapytała Keva, wyrywając go z zamyślenia.

- Lata temu. – Elias rozejrzał się po swoim pokoju. Nie mógł uwierzyć, jak dawno się to stało. Zupełnie jakby Hope Bowers nigdy nie uczestniczyła w jego życiu.

Znowu spojrzał na swoją rozmówczynię.

- A twoja mama?

- Też zniknęła – Keva machnęła ręką, jakby próbowała pokazać, że to nic ją nie obchodzi. – W pewnym sensie. Źli rodzice tak mają.

Elias otworzył usta, jakby chciał powiedzieć, że Hope nie jest… że nie była złą matką. Z jakiegoś powodu nie potrafił jednak tego zrobić.

Zanim zastanowił się nad kolejnym pytaniem, w progu stanął Damon.

- Jak wam idzie? – zapytał, opierając się o framugę.

- Całkiem nieźle – Elias uśmiechnął się do niego, a Keva wychyliła do przodu, opierając dłonie na udach, bo z miejsca, w którym stało lustro, nie mogła zobaczyć drzwi. – Chociaż póki co głównie literujemy do siebie słowa.

Damon zrobił kok do przodu.

- Może ja też powinienem się tego nauczyć?

- Jeśli chcesz.

Starszy bliźniak usiadł obok i pomachał do Kevy; dziewczyna uniosła wysoko podbródek, mierząc go spojrzeniem.

Elias patrzył jak jego brat podnosi jeden z arkuszy.

- Bardzo trudne do zapamiętania? – Zapytał Damon.

- To jak nauka nowego języka – wyjaśnił młodszy bliźniak. – Dzięki tacie mamy do tego genetyczne predyspozycje, więc nie jest tak źle.

Damon nie skomentował, zamiast tego wziął do ręki podręcznik i zaczął go przekartkowywać.

- Możesz być moim nadwornym nauczycielem – powiedział.

- Chciałbyś – prychnął Elias i z powrotem spojrzał na Kevę. – Brat dopytuje się o postępy w nauce – wyjaśnił jej, bo nie chciał, aby czuła się wykluczona.

Damon wstał z podłogi i ruszył w stronę biurka.

- Chyba nie będę wam przeszkadzał – stwierdził, nawet się do nich nie odwracając.

- Możesz zostać. Zobaczysz jaki jestem w tym zajebisty – Elias wyszczerzył zęby.

- Moje oczy by tego nie wytrzymały – zaśmiał się Damon i usiadł na krześle, sięgając po swoje szkicowniki. – I jeszcze jedno, jesteś mi winien notatnik.

Młodszy bliźniak zachichotał. Uważnie powtórzył wszystko Kevie, literując poszczególne słowa. Dziewczyna uniosła tylko brwi. Elias miał wrażenie, że w towarzystwie jego brata stała się bardziej spięta – a może ciągle taka była, ale dopiero teraz chłopak zwrócił na to uwagę?

Stuknął palcami o szybę lustra.

- A więc Irlandia? – zamigał.

- Taka większa wyspa – odparła Keva. Słowo „wyspa”, musiała przeliterować. Odwróciła twarz do okna, więc Elias znowu wpatrywał się w jej profil.

Chłopak odwrócił na chwilę od niej wzrok i zerknął się w stronę swojego brata – Damon siedział po turecku na krześle i nachylał się nad blatem biurka, całkowicie niezainteresowany ich dwójką. Znowu coś rysował i Elias zaczął się zastanawiać , czy ma on już wybrany kierunek studiów.

Odgonił te myśli, po czym znowu przyciągnął do siebie podręcznik. 

Keva – ułożył usta w kształt imienia dziewczyny, ale nie wypowiedział go na głos. Ona jednak jakby go usłyszała, bo znowu się do niego odwróciła; nie patrzyła jednak na jego twarz, lecz na otwartą między nimi książkę. 

***

Siedzieli na tarasie, ukryci pod baldachimem liści bluszczu zwisających z drewnianej kratownicy. Zanim do nich dołączył, Elias przez chwilę obserwował swoją rodzinę ukryty w pod dachem domu, ze zmęczeniem opierając się o framugę. Kiedy rozglądał się wokoło, widział tylko lustra pozbawione jego odbicia i w końcu wyszedł na zewnątrz, usiłując od nich uciec; Nina podała mu filiżankę herbaty, gdy zajął miejsce obok niej. Nikt nie skomentował jego przybycia. 

Informacje, które zdołali od niej wyciągnąć, nie napawały optymizmem i być może nie on jeden wciąż o nich myślał.

Elias był zagubiony.

Słowa Mariah pozostawały dość niejednoznaczne, a przynajmniej tak chciał je widzieć Elias – czy Keva naprawdę kogoś zabiła? Czy może chciała zabić, albo tylko się broniła? Chłopak nie miał pojęcia, w jakim czasie się wychowywała. Elias chciał jej znienawidzić, tyle tylko, że… n i e  p o t r a f i ł.

Mariah wspominała coś o zdradzie i chłopak czuł się tak, jakby to on kogoś zdradzał – nie miał tylko pewności kogo dokładnie. Nie mógł się wyzbyć  p r a g n i e n i a,  jak i towarzyszącym mu nieprzerwanie  w y r z u t ó w   s u m i e n i a.

Nie mógł tego znieść. 

Teraz jednak siedział na tarasie i cieszył się ciepłym dniem.

- To tak jakbyśmy mieli w domu niechcianego lokatora – mruknęła Ira, pijąc koktajl, do którego najpewniej wlała coś mocniejszego.

- I którego nie możemy się pozbyć – dodała Lena.

- I który nie płaci czynszu – zaśmiał się Damon.

- Ale przynajmniej nie wyjada z lodówki – zauważył Elias.

Damon wybuchnął gromkim śmiechem, w tym czasie Nina wychyliła się i zerwała kilka liści bluszczu, po czym zaczęła pleść z nich wianek. Brakowało już tylko Roda i ciotki Sophie – ten pierwszy siedział najprawdopodobniej w swojej pracowni, tak miejsce pobytu kobiety pozostawało tajemnicą. 
    - Wiecie już, co z nią zrobić? – Dociekała Nina, a jej palce z wprawą pracowały z giętkimi gałązkami.

Na chwilę zapanowała cisza – prawda była taka, że nikt nie miał pojęcia, co o tym myśleć.

- Elias, dowiedziałeś się już od niej czegoś? – Westchnęła z rezygnacją Lena, rozmasowując sobie skronie.

- Dopiero uczymy się komunikować – odparł młodzieniec. – Poza tym, nie ufa mi jeszcze na tyle, żeby cokolwiek powiedzieć.

- Cholera – warknęła Ira.

- Coś czuję, że jedyne co możemy w tej chwili zrobić, to po prostu zaakceptować jej obecność – Nina uśmiechnęła się lekko, jakby kompletnie niczym się nie martwiła.

- Chyba sobie żartujesz – Ira z furią wycelowała w nią palcem. – Nie mogę się spokojnie wyszczać, bo wciąż się zastanawiam, czy nie ma jej w lustrze i mi się nie przygląda! To wkurwiające!

- Po co miałaby to robić? – Lena skrzywiła się z niesmakiem.

- Poza tym cokolwiek zrobiłem, my też możemy ją teraz zobaczyć – wtrącił Elias. – Skoro ty jej nie widzisz, to ona ciebie też nie.

Damon prychnął.

- I tak wciąż siedzi u nas.

- Nieprawda.

- Prawda – Damon zarechotał, szczerząc się w całkowicie szczerym i nieco złośliwym uśmiechu. – To, że teraz siedzisz z nami a nie z nią, jest jakimś cudem!

Elias zarumienił się, bez skutku szukając w głowie słów, którymi mógłby się odgryźć.

- Zostaw go – rzekła łagodnie Nina, uśmiechając się do młodszego bliźniaka. To sprawiło, że Elias poczerwieniał jeszcze mocniej.

Damon nie mógł powstrzymać się od śmiechu, wręcz tarzał się po ziemi – Elias nie wytrzymał i rzucił się na niego z pięściami, co po chwili przerodziło się w siłowanie na trawie.

Trwało to chwilę, po czym jak gdyby nigdy nic rozdzielili się, czerwoni na twarzach, ciężko oddychając. Damon wciąż szczerzył się głupio.

- Skończyliście? – Ira uniosła brew, dopijając koktajl.

- Myślę, że ciotka Sophie to załatwi – rzekł Damon, ignorując kobietę i odchylając się w tył, opierając ciężar ciała na dłoniach.

- Nie możemy wciąż na niej polegać – wtrąciła Lena, ale bez przekonania.

- Jest Papieżycą, w końcu wpadnie na to, co z tym wszystkim zrobić!

Lena westchnęła i skierowała twarz ku słońcu. Choć starała się wyglądać na spokojną, Elias wiedział, że wcale taka nie jest.

- Martwię się, że to nas przerośnie – przyznała po chwili.

- To dzieciak – wyburczała Ira. – Co może nam zrobić?

- A tamto… coś? Czułaś go Iro. To nie są żarty.

Nina przerwała wyplatanie wianka i przez chwilę wpatrywała się w swoje dłonie.

- On nie chce nas – powiedziała.

- Długo o tym myślałem – przerwał jej Damon, zagryzając w konsternacji wargę. – Czy zastanawialiście się, czy… tamten demon może być jak nasz ojciec?

- Niewykluczone – przyznała Ira. – Tyle tylko, że ten jest bardziej… mroczny.

- Mógłbym z nim pogadać – Elias spuścił wzrok na swoje dłonie, zaciśnięte na brzegu koszulki. – W sensie z tatą. Może wiedzieć coś na ten temat.

- Nie! – Krzyknął Damon z nagłą złością, przez co Elias bał się na niego spojrzeć. – Nie będziesz z nim rozmawiać!

- Przecież nie mówię, że… chcę tylko zapytać go o kilka rzeczy.

- Nie!

- Spokojnie – wtrąciła Lena. – Eliasie, miło że chcesz to zrobić, ale lepiej go w to nie mieszać.

- W porządku.

Damon wyglądał na bardziej zdenerwowanego niż Elias przypuszczał i chłopak pożałował, że w ogóle poruszył ten temat – w końcu nawet nie wiedział jak się skontaktować z ich ojcem. Nie wiadomo nawet, czy posiadał telefon.

- Myślę, że póki ta dziewczyna tkwi w lustrach, jesteśmy bezpieczni – zauważyła Ira. – Na razie, lepiej jej nie wyciągać.

Elias z trudem rozprostował palce.

- I tak nie wiemy jak to zrobić.

- Słuszna uwaga – Ira podniosła pustą szklankę, jakby wznosiła toast.

- Wychodzi więc na to, że jesteśmy w punkcie wyjścia – mruknął Damon.

Nikt mu nie odpowiedział.

Cykady wciąż grały.